لعنت بر کارپه دیِم

از آدم هایی که جدی نمی گیرند خوشم نمی آید. اگر می توانستم جسارت بیشتری به خرج دهم حتی می نوشتم بدم می آید. به اینها اگر چاقوی فرو رفته در پهلویت را هم نشان دهی یک "سخت نگیر" می گویند، سیگاری برای خودشان می پیچند و شروع می کنند به دود کردن. اگر بگویی حال خوشی نداری، در جواب یکی از آن گیف ها و صورتک های بی مزه شان را می فرستند و باز هم می گویند "سخت نگیر بابا تو هم". اگر بگویی نه اوضاع مالی ات تعریف دارد و نه حال روحی ات، یک استیکر کارپه دیِم برایت می فرستند  و بهت توصیه می کنند که مثل آن ها بروی در کلاس یوگای شین -دوست دختر پ- شرکت کنی و بعد با همکلاسی های یوگا دسته جمعی بروید کویر، ستاره تماشا کنید و لیبیدوی بیش فعال تان را به وضعیت استثنائی ای که لابد فضا ایجاب می کند بسپارید. به این ها اگر بگویید که بابا برو کله ی خرفت و مسخ شده و پوکت را از توی آن مسنجر بی مصرفت بیار بیرون، چار تا خبر گوش کن، کمی توجه کن به چیزهای غیر "باحال" دور و برت، کمی ازحدود چاردیواری فانتزی و گل و بلبلت گردن بکش و دو قدم آن ور تر را هم ببین، آن وقت باز هم می گویند بی خیال، چه کاری ست حالا؟ طرف حاضر نیست حتی برای لحظه ای آن نقطه ی امن ساختگی اش را رها کند، از جهان قلابی اش پا به بیرون بگذارد و قدمی در واقعیت بردارد، بعد آن وقت ورد هر روزه اش هم فحش و فضیحت به این زندگی ست. یعنی برنامه ی هر روز بواقع اینطور است که تا ظهر بخوابد، ظهر نعش بی خاصیتش را بلند کند و ببرد سر چاه خلا، بعد سیگار و جواب دادن پیام های بی معنی دوستان مهمل تر از خودش، بعد هم از این کافه به آن گعده تا دم صبح. حالا حرف ها هم یا حول محور خیانت فلانی به آن دیگری ست، یا نئشگی و تلاش برای باحال بازی. دیگر به هر حال سفره ی ابتذالی ست که پهن شده و هر کسی باید سهم خود را بردارد. آن وقت ترجیع بند همه ی حرف ها هم یک چیز بیشتر نیست: سگ بزند به این زندگی و وای که این زندگی فقط غم و بدبیاری نصیب ما کرد و چقدر ما بدبخت و بیچاره ایم و بعد هم دوباره از سر گرفتن مباحث قبلی. باشد، قبول، اصلن زندگی تو هم سخت، اصلن به فرض که تجربه ی دعوت نشدن در مهمانی رفقای پوچت خیلی تجربه ی تروماتیکی برایت بوده و روانکاوت هم توصیه کرده که باز پیشش بروی و با هم راجع به آن حرف بزنید، به فرض که معشوق بیکاره ات با تو تمام کرده و الان دو سال است که دیگر رد شدن از فلان خیابان احساسات پاکت را جریحه دار می کند، ولی بیا و خوبی کن و دیگر فکر نکن که این ها تو را متخصص درد و رنج شناسی کرده است. که می توانی با استناد بهشان رو کنی به بقیه، سر تکان دهی و بعد از مکثی بگویی "می فهمم چی میگه. منم خیلی وختا زندگیم اینجوریه" و بعد هم اضافه کنی "اما چیزی که بهم کمک کرد این بود که دیگه سخت نمی گیرم به خودم. دیگه بسمه" انگار که همین الان این نکته به او الهام شده باشد و بخواهد با همین دو جمله به طرفه العینی اوضاع آشفته را برای همه یکرویه کند. بعد هم خوشحال و مغرور از این همه گره گشایی در زندگی مردم سیگار دیگری می گیراند و زیر استوری تمامن بدیعش می نویسد اوری ثینگ ایز بول شت. می دانیم بابا. تو خودت یک نمونه ی عینی.