مشقِ سال جدید

حدود دو ماه از آخرین باری که اینجا چیزی نوشتم می گذرد و من کماکان هیچ چیز برای نوشتن ندارم. تنها چیزی که بالای این صفحه نوشته ­ام، این شعر لورکاست:

"بهار نارنج را و زیتون را/ آندلس، به دریاهایت ببر/ دریغا عشق!/ که بر باد شد..." و دو خط پایین­ تر نوشتم :

و حتی طولانی ­ترین و زیباترین بوسه

یعنی غیاب.

راستش از نوشتن این ها، از اینکه آن روز موقع دیدن پیام او توی تلگرام (که فقط یادآوری یک پروژه کاری بود) لحظه ای ضربان قلبم همراه با تمام دنیا متوقف شد، احساس مبتذل­ بودن می کنم. از اینکه یک ماجرای چسکی عشقی برای خودم دست و پا کرده ام و آن را مثل طوق سنگین بی مصرفی انداخته ام گردنم و با خود همه جا می برم از خودم بدم می آید. ادبیات از تراژدی و فقدان و غم و عسرت زاده می شود اما برایم احساس حقارت باری ست وقتی فکر می کنم تنها منبع الهامم برای نوشتن آن گسست چند ماه پیش بود که در مقیاس این همه بدبیاری و فلاکت، ناچیزترین شان است، حتی برای خود من. توی کتابی که م بهم هدیه داده بود، یکی از شخصیت ها می گفت که خصلت عشقِ نامشروع، تند و تیز بودن آن است. چیزی که بی هوا می آید، جا خوش می کند، زندگی آدم ها را دگرگون می کند و بعد هم یک روزِ خیلی معمولی محو و نابود می شود انگار هیچوقت نبوده. اما علاقه و عشق مشروعی که سبب آن پیوند خونی ست اینگونه نیست و طالعش بر ماندگاری ست. از اینجور تفسیرها خوشم می آید. از اینکه بگردم لای اوراق کتاب ها و کانال های تلگرام و صفحه های توییتر و مثلن چشمم بخورد به ترسیم دورنمایی اساطیری از عشق مدرن و زوال آن. بودلر را برای همین اینقدر دوست دارم. بعد با مداد آن بخش از کتاب را علامت می زنم. شاید برای چند نفر هم بفرستم. 
فکر می کنم بیش از هر احساس دیگری، حس دلخوری دارم، آن هم از خودم. از اینکه این قدر راحت -به زعم دیگران- کنار آمدم با ماجرا. که جزع و بی تابی نکردم. شب را با الکل و افیون به صبح نرساندم و مسیر سادومازوخیستیِ پس از جدایی را آن طور که عیان باشد طی نکردم. دارم فکر می کنم شاید آن اتفاق تنها شانس من برای تجربه عمیق فقدان معشوق بود و من با اصرار بیش از حدم بر حفظ چارچوب و عدم ابراز افراطی احساسات، آن را از کف دادم. از این حرف ها دیگر. از این تصورات آبدوغ خیاری که همیشه هزار رسانه می کنند توی مخیله آدمیزاد. امسال وقتی داشتم لیست مخاطبین را نگاه می کردم که ببینم می خواهم برای کی تبریک عید بفرستم، یک آن دست از این کار کشیدم و نشستم به شمردن. به نام بردن و احضار تمام آدم هایی که یک روز آدم مهم زندگی ام بوده اند و حالا دیگر نیستند. یا آب شده اند رفتند توی زمین یا من دیگر دسترسی ای به ایشان ندارم. انگار که حباب قرمزرنگی رفته رفته از زمین بالا بیاید و کشیده شود دور آدم ها  که تو را منع کند از عبور از آن حریم. تو پشت شیشه قرمز می ایستی و تنها می توانی گاهی از پس غبار و تیرگی نگاه کنی. من چهره های گذشته ام را حمل می کنم، چون درختی که حلقه های سال هایش را*. مثل تابلوی رنگ روغن زنگارگرفته و بی رنگ و رویی که خود پارچه ی کشیده شده روی طرح قدیمی دیگری ست.

می خواهم امسال را سال دستیابی به هدف های کوچک شخصی و کاری قرار دهم. سالی که قرار است تمامن روی پروژه های شخصی ام تمرکز کنم، پایان نامه ام را بنویسم، پروژه مربوط به کارم را هرچه سریع تر راه اندازی کنم، ورزش کنم و انتظار هیچ چیز را نکشم. مهم تر از همه تمرین قطع امید است. می خواهم آنگونه نادیدنی باشم که سُر خوردن قطره های شبنم روی علف های دشت های شقایق. باید تمرین کنم تا صدای آزاردهنده و پراطوار قاشق بر بشقاب چینی نباشم. می خواهم تلاش کنم سجایای اخلاقی کسانی را کسب کنم که هیشه تحسین شان می کنم. آدم های بی ادعا و خاموش. دیگر نه به غیاب خواهم اندیشید و نه برای پر کردن آن تقلا خواهم کرد. بیشتر خواهم نوشت.

*شعری از توماس ترانسترومر