خسته و وامونده و ناچارم. دلم می خواست آدما حواس شون
بیشتر بهم بود. ولی کسی دور و برم نیست. خودم سر در خونه م اعلامیه چسبونده بودم که ببینید، من رفتم
تو غارم، لطفن مزاحمم نشید چون برنامه ریزی کردم واسه موفق شدن و شلوغی و
معاشرت سد راهمه. با خودم افتادم سر لج. گفتم دیگه نه توییت می کنم نه میرم
اینستاگرم. دیگه جز به پیامای کاری جواب نمیدم و تلگرام رو هم می ذارم به حال خودش. اگه بتونم خوب از عهده نقشم بربیام، بعد یه مدت حتمن تبدیل می شم به اون آدم تو فولدر عکس هارد اکسترنال که هیچوقت کسی به صرافت دیدنش نمیفته. اون وقت یه روز یه نفر از سر اتفاق چشمش به عکس می خوره، خاطره ای تو ذهنش مرور می شه، چند بار با دو تا انگشت رو میز ضرب می گیره و دست آخر می فهمه حتی اسم طرف رو هم یادش نیست. درست مث اون تیکه پارچه قهوه ای قدیمیِ ته چمدون که یادگاریه ولی انقد مستهلک که کسی به فکر استفاده ازش نمیفته. من تمام جوونیم رو گذاشتم تو اون مدرسه ولی اونا تصمیم گرفتن
منو نادیده بگیرن. یاد حرف روز استخدامم افتادم: «تو با این سنت اصن حقوق می خوای چی
کار»؟ لابد با خودشون فکر کرده بودن اومدم پی تفنن. اومدم زیر سایه شون بزرگ شم. که نیازی نیس خیلی جدیم بگیرن. امروز سر
کلاس، جلو بچه ها بغض کردم و تا زنگ آخر که آترینا
اومد پیشم وضعم همین بود. آترینا دوست جدیدمه که دیروز تو ماشین مامانش همو دیدیم.
امروز خودش اومد تو کتابخونه، بهم گف سلام! دیروز خیلی خوش گذشت. و بعد یه صندلی
آورد گذاشت کنارم و شروع کرد به تعریف کردن اینکه هر وقت سرش رو از شیشه پنجره می
برد بیرون، بارون شدیدتر می شد. می گفت دوستاش حرفش رو باور نمی کنن ولی اون چند
بار امتحان کرده. من تو ماشین، حواسم پیش همه تلاش های بی ثمری بود که باز هم اصرار
داشتم به انجام شون. فکر کردم آهسته آهسته دارم نامرئی می شم. دو بار خودمو تو
آینه جلوی ماشین نگاه کردم و بار دوم حتا تار دیدم تصویر خودمو. انگار که صورت یه
آدم رو از مه ساخته باشن. بعد رسیدم میدون انقلاب و پاهام دستکم یادش اومد سنگفرش
ها رو. راه افتادم سمت خونه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر